Perspectief inkleuren: niets is vanzelfsprekend

Voordat ik de diagnose borstkanker kreeg, genoot ik intens van het maken van plannetjes. Het vooruitzicht van uit eten gaan, een bioscoopje pakken, de sauna bezoeken, of nadenken over de invulling van de zomervakantie gaf me energie. Ook professioneel maakte ik volop plannen van gave trainingen organiseren zoals een driedaagse over aanvonkend leiderschap, train-de-trainer trajecten tot mBIT-coachopleidingen.

Totdat ik ineens moest ervaren dat plannen maken en uitvoeren niet meer vanzelfsprekend is. Alles wordt afhankelijk van hoe mijn lichaam zich voelt, van de uitzaaiingen en van de bijwerkingen van de behandelingen. Iedere dag is anders, soms zelfs ieder uur.

Weer op de rit komen- perspectief

Na de chemokuren van vorige zomer was mijn perspectief om weer op de rit te komen en van het leven te genieten. Ondanks dat ik wist dat ik ongeneeslijk ziek ben en uitzaaiingen had, voelde ik me fysiek goed. Ik vond mentaal een manier om het een plek te geven. Mijn focus lag op herstel en dat gaf me kracht.

Dit gaf me een soort dubbele dankbaarheid die me elke dag een vonk en energie gaf: dankbaar voor wat ik wél kon en dankbaar voor hoe ik me voelde. Dit gevoel inspireerde me om foto’s te maken van mijn proces, tot aan de laatste foto waarop ik mijn haar weer terug had.

Als het toch anders loopt-perspectief

Ik besef hoe belangrijk het is om steeds opnieuw je perspectief in te kleuren. Als je gezond bent, sta je daar nauwelijks bij stil. Je denkt dat je nog een lang leven voor je hebt, zeker nu mensen steeds ouder worden. Maar voor mij is perspectief een essentiële houvast geworden, juist nu het ‘weer op de rit komen’-perspectief steeds wankeler voelt.

Ik krijg nu chemo om de uitzaaiingen in ieder geval stabiel te houden (mijn hoop is nog altijd krimpen of een wonder…). Of het aanslaat, blijft de vraag. Mijn lichaam reageert extreem op de bijwerkingen, maar helaas minder effectief op de kanker zelf.

Eerder schreef ik erover dat je altijd een keuze hebt hoe je met iets omgaat, en dat geloof ik nog steeds. Maar ik merk ook hoe taai dat wordt als je gezondheid steeds minder meewerkt.

Leven in het moment: tevredenheid op de vierkante centimeter – perspectief

Voor mij betekent dat nu een nieuw aangepast perspectief scheppen in mijn gedachten. Net zoals verbeeldingskracht je kan helpen, is het scheppen van perspectief dat ook.

De focus verleggen naar ‘tevredenheid op de vierkante centimeter’ en genieten van alle kleine thuis momenten is een helpend perspectief en mindset. Ik ben bijvoorbeeld dol op de spelletjesavonden met mijn gezin waarin veel gedeeld en gelachten wordt maar geniet ook van de stilte en reflectiemomenten en als ik me even goed voel.

Het opnieuw maken van plannetjes in de wetenschap dat je dit wellicht af moet zeggen, vergt moed voor mij. Andere mensen hebben hier alle begrip voor maar dat het zo ‘wiebelig’ is, is voor mij enorm wennen.

Toch geeft het invullen van perspectief mij houvast. Het maakt dat ik mijn leven, hoe onzeker ook, nog steeds vol betekenis kan leven. Wanneer organisaties een training bij me inplannen en rekening houden met een plan B, maakt me dit enorm dankbaar.

Zo wil ik volgend jaar graag online aanvonk-sessies organiseren. Dit biedt me de mogelijkheid om te blijven delen en anderen te inspireren, binnen de grenzen van wat op dit moment lukt. Spreekt dit je aan? Leuk als je mij dan een berichtje stuurt.